LovesTheTeam.com

De eerste waarnemingen van de vorm van de zon toegestaanom vast te stellen dat het vergankelijk is en varieert afhankelijk van de activiteit van het sterrenlicht. Ook NASA-astronomen hebben vastgesteld dat het oppervlak van de solaire bol niet even is, maar bedekt met talrijke uitsteeksels in de vorm van richels. Hoe hoger de activiteit van de zon, des te dichter de concentratie van deze toppen in het equatoriale gebied van de ster. Hierdoor wordt de vorm enigszins afgeplat van de polen en wordt ook vastgesteld dat deze onregelmatigheden van magnetische aard zijn. Convectieve cellen, die uit het centrum van de zon opstijgen, vormen zich in supergranulen en komen dichter bij het oppervlak. Op het oppervlak manifesteren de supergranules zichzelf als karakteristieke uitsteeksels. Dit fenomeen is analoog aan stijgende bubbels in kokend water, komt alleen voor op de schaal van het armatuur. De diameter van de supergranules is 20-30 duizend kilometer en de levenscyclus - tot twee dagen. Veranderingen in de equatoriale straal waarnaar ze leiden, worden in graden gemeten en worden als volgt berekend. De uiterste punten van de zichtbare sterdisk zijn verbonden met het locatiepunt van de waarnemer. De hoek tussen de stralen die uit de uiterste punten komen, wordt de zichtbare straal van de zon genoemd. Dus, de gevestigde veranderingen in de vorm van het licht zijn 10,77 hoekige milliseconden. Het is ongeveer 1/360 van een graad. Met andere woorden, de verdikking van de voor ons zichtbare verdikking komt overeen met de zichtbare dikte van het menselijke haar. Maar zelfs zulke ogenschijnlijk kleine fluctuaties hebben een significant effect op het zwaartekrachtveld Solntsa.Vprochem recente studies hebben aangetoond dat de platte vorm van een enkele ster in het zonnestelsel is niet afhankelijk van de ruwheid van het oppervlak. Het verschil tussen de equatoriale diameter en de gemeten diameter tussen de polen is verwaarloosbaar, maar nog steeds is er. En de reden is zwaartekracht, rotatie, magnetisch veld en plasmastromen die door het licht gaan. In dit geval is de vorm dichtbij de ideale bal redelijk stabiel en hangt deze niet af van de activiteit van de zon. Deze resultaten werden verkregen door de Universiteit van Hawaii wetenschappers op basis van metingen van de Solar Dynamics Observatory. Alle eerdere studies vormen de Zon verschillende resultaten als gevolg van de atmosferische vervorming geproduceerd izobrazheniy.Novy kijken naar de zon vorm, volgens de wetenschappers, kan ernstige gevolgen hebben voor het begrip van de processen die plaatsvinden in het hebben. Het kan heel goed nodig zijn om de theorieën van de interne dynamiek van het zonneplasma volledig te heroverwegen.