LovesTheTeam.com

Als we dergelijke situaties niet als voorbeeld nemen,toen de familie, in feite, en er is - de relatie van de echtgenoten in een impasse, en de scheiding zal waarschijnlijk de redding voor alle deelnemers in dit proces - een scheiding is altijd een tragedie. Zelfs als de beslissing over de definitieve verdeling van de betrekkingen door mensen volstrekt adequaat wordt gemaakt, met goede relaties behouden, maar niet in staat om vroegere grieven te overwinnen, de verveling en routine van het gezinsleven te accepteren.

Zo groot is de waarde van het huwelijk van ouders voor het kind

Terwille van de kinderen moeten er vele worden geofferd. Ouderen geworden, ondergeschikt aan hun leven aan de belangen van het kind. Alles is nu voor hem en zijn toekomst. En ook persoonlijk geluk. Het is één ding om naar de onbemind, maar het geven van een goede terugkeer naar het werk, en de andere - om te leven al jaren met de onbemind chelovekom.Dazhe als de echtgenoten interesse in elkaar hebben verloren, maar maakte de beslissing om samen te leven "in het belang van het kind", in geslaagd om te voorkomen dat het draaien van het ouderlijk huis in een "polygoon militaire acties ", moet rekening worden gehouden met de gevoelens van het kind. Ja, hij voelt alles. "Het spelen in de stiltes" eeuwige ingehouden ontevredenheid van de ouders is niet minder ernstig voor de baby dan de schandalen en echtscheiding. Ouderlijke scheiding is een trauma voor kinderen, maar is het zo veel als dat wordt beschouwd? Het belangrijkste voor voormalige echtgenoten is om te kunnen begrijpen dat ze altijd nauwe familieleden zijn geweest en hun rol van vader en moeder te delen. Het is belangrijk dat het kind begrijpt dat, ondanks het feit dat de vader en moeder afzonderlijk wonen, hij altijd de liefde en ondersteuning van beide zal vinden.

Is het de moeite waard om een ​​familie te redden voor kinderen?

Het is de moeite waard om te zien of er eigenlijk dit isfamilie, of slechts twee volwassenen bleven, elkaar alleen irriteren door hun uiterlijk. Kan het kind hen verenigen, of zal het de ketting zijn die de veroordeling aan de karretje kent. En of het kind de rol van zo'n 'ketting' zal regelen. Vaak verbergt de ouderlijke 'terwille van het kind' zijn eigen wens van de echtgenoten om hun huwelijk te behouden. Ja, er zijn geen oude gevoelens, maar het alternatief is eenzaamheid of het bouwen van nieuwe relaties, die ook niet beter, plus een gewoonte, plus materieel welzijn kunnen zijn. Terwille van dit alles blijven de ouders bij elkaar en verzekeren zichzelf en anderen dat dit alleen gedaan wordt ter wille van kinderen. Het belangrijkste is niet om de kinderen te overtuigen dat het privéleven van de ouders aan hun "gelukkige jeugd" is geofferd. Maar is het niet de realisatie dat de ouders persoonlijk geluk voor hen hebben opgegeven, een nog groter trauma voor kinderen dan echtscheiding? Bovendien is het heel moeilijk om lang geleden zonder liefde te leven, en er kan een tijd komen wanneer een van de echtgenoten niet door normale vermoeidheid of het verlangen naar verandering wordt gevangen, maar door echte grote liefde. Dan kunnen alle remmen en kettingen niet vasthouden, en scheiding zal onvermijdelijk zijn. Terwille van kinderen is het de moeite waard om alles te doen om het huwelijk en de zichtbaarheid van de familie niet te redden, maar om de vroegere liefde te redden en te herleven. Maar als dit niet mogelijk is, dan moet het ten koste van de kinderen loslaten van elkaar naar een nieuw geluk. Immers, het beste dat ouders voor hun kinderen kunnen doen is om gelukkig te zijn.